W czwartek, 2 lutego, Święto Ofiarowania Pańskiego – Matki Bożej Gromnicznej. Jest to jednocześnie Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Msze św. w tym dniu będą odprawione o godz. 6.30, 7.30, 9.00 i 18.30. Na każdej Mszy św. poświęcimy świece – symbol Chrystusa Światłości Świata oraz uczcimy Maryję, która Tę Światłość przyniosła do świątyni.
Ofiary złożone na tacę w tym dniu są przeznaczone na pomoc i utrzymanie klasztorów klauzurowych.
Błogosławieństwo świec dzieci, które w tym roku mają przystąpić do sakramentu pokuty i I Komunii św., w przyszłą niedzielę na Mszy św. o godz. 11.00.
ks. Proboszcz Krzysztof Lis
List na Dzień Życia Konsekrowanego
Karmelitanki bose napisały list do parafii
Matki Bożej Gromnicznej w 'odkupicielu'. Fotorelacja
Ofiarowanie Pańskie, Spotkanie Pańskie, gr. Hypa-pante oraz Heorte ton Kataroin (święto spotkania i oczyszczenia) – święto upamiętniające ofiarowanie Jezusa Chrystusa w Świątyni Jerozolimskiej zgodnie z prawem Mojżeszowym, dawniej nazywane Oczyszczeniem Najświętszej Maryi Panny (w 40. dzień od Narodzenia Jezusa), czym nawiązywano do święta spotkania i święta oczyszczenia w tradycji starotestamentalnej i chrześcijańskiej.
Ofiarowanie Pańskie obchodzone jest w kościele katolickim 2 lutego a 15 lutego w kościele prawosławnym i ma rangę święta liturgicznego. W tym samym dniu w Kościele powszechnym przypada Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, ustanowiony przez papieża Jana Pawła II. Święto nie jest dniem wolnym od pracy i nie jest to także święto nakazane wg Kodeksu Prawa Kanonicznego.
W święto Matki Bożej Gromnicznej akcent położony jest na osobę Chrystusa, który jest "światłością świata" i "światłem na oświecenie (pogan)". W kościele od niepamiętnych czasów czczono pamiątkę przyniesienia przez Maryję Dzieciątka Jezus do świątyni jerozolimskiej. Stąd w niektórych rejonach dzień ten zwano świętem Symeona, Ofiarowania Pańskiego. Z uroczystością Matki Bożej Gromnicznej kończy się śpiewanie kolęd, trzymanie żłóbków i choinek tj. 'przedłużony' czas Bożego Narodzenia (liturgicznie okres ten kończy się wcześniej – Świętem Chrztu Pana Jezusa).
Począwszy od IX wieku wierni w tym dniu przynoszą do kościoła świece do pobłogosławienia zwane gromnicami. Nazwa ta wywodzi się od słowa „grom”, gdyż zapalano je w czasie burzy, stawiano w oknie i modlono się o oddalenie piorunów.
Procesja z płonącymi świecami na początku liturgii jest znakiem nowego kroczenia przez życie w jedności z Jezusem i blaskach jego ewangelii. Po powrocie do domu dawniej wypalano płomieniem gromnicy krzyż na belce sufitu. Zapalenie gromnicy i wkładanie jej w ręce umierającego oznacza, że na wzór „roztropnych panien” wychodzi on z płonącą lampą na spotkanie swego Oblubieńca.
Ze świętem związane są liczne staropolskie pogodowe przysłowia:
Na Gromnicę masz zimy połowicę
Gdy na Gromnice roztaje, rzadkie będą urodzaje
Gdy w Gromnice pięknie wszędzie, tedy dobra wiosna będzie
Gdy w Gromniczną jest ładnie, dużo śniegu jeszcze spadnie.
Gromniczna pogodna, będzie jesień dorodna.
Kiedy w Gromniczną gęś chodzi po wodzie, to będzie na Wielkanoc chodzić po lodzie.
Jak słońce jasno świeci na Gromnice, to przyjdą wielkie mrozy i śnieżyce.
Gromnice w śniegu, wiosna jest w biegu, lecz gdy pogoda, dla wiosny zawoda.
Kiedy na Gromniczną mróz, zładuj sanie, szykuj wóz.
Na Gromniczną Pan Bóg daje, czasem mróz, czasem roztaje.
